பாதி உலகில் மோதும் கருணை

அது ஒரு விளையாட்டரங்கம்.

ஒரு விளையாட்டு விழா அங்கு நடைபெற்றுக் கொண்டிருந்தது. எல்லா முகங்களிலும் மகிழ்ச்சி பெருக்கெடுத்து ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

சிறுமிகள் எட்டுப் பேர் ஓட்டப் பந்தயத்தில் கலந்து கொள்ளத் தயாராக நின்றிருந்தார்கள்.

 

“ஆரம்பம்!”



“ஆயத்தம்!”



“போ!” என்ற கட்டளைக்குரிய சத்த வெடில் கேட்டது.

 

சிறுமிகள் ஓடத் தொடங்கினார்கள்.

 பத்து அல்லது பன்னிரண்டு எட்டுக்களை அவர்கள் தாண்டிய வேளை அவர்களில் சிறியவளான ஒருத்தி தடுக்கிக் கீழே விழுந்தாள். கால் உராய்வில் ஏற்பட்ட வலியில் சத்தமிட்டு அழ ஆரம்பித்தாள்.

ஓடிக் கொண்டிருந்த சிறுமிகளின் காதுகளில் அழுகைச் சத்தம் கேட்டதும் அவர்கள் ஓட்டத்தை நிறுத்தினார்கள். அப்படியே அதே இடத்தில் ஒரு கணம் தரித்து விட்டு விழுந்து கிடக்கும் சிறுமியை நோக்கி ஓடி வந்தார்கள்.

அவர்களில் ஒருத்தி குனிந்து சிறியவளை அணைத்துக் கொஞ்சினாள். ‘கொஞ்ச நேரத்தில் வலி சரியாகி விடும்’ என்றாள்.

விழுந்து கிடந்தவளை ஏழு சிறுமிகளும் ஒன்று சேர்ந்து தூக்கி நிறுத்தினார்கள். அனைவரும் கைகோர்த்து வெற்றிக் கோட்டை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினார்கள்.

ஒரே வரிசையில் அனைவரும் வெற்றிக் கோட்டைத் தாண்டினார்கள்.

விளையாட்டு உத்தியோகத்தர்கள் அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் நின்றிருந்தனர். மைதானத்தில் குழுமியிருந்த அனைத்துப் பார்வையாளர்களும் எழுந்து நின்று கைகளைத் தட்டத் தொடங்கினர்;.

பலரது கண்களிலிருந்து கண்ணீர் பெருக்கெடுக்க ஆரம்பித்தது.

இந்தச் சிறுமிகள் எண்மரும் மனோ வளர்ச்சி குன்றியவர்கள்!

அந்த நொடிகளில் ஒற்றுமை, மனிதாபிமானம், அன்பு, எல்லோரும் சமம் ஆகிய அம்சங்களை மனோ வளர்ச்சி குன்றிய அந்தச் சிறுமிகள் உலகத்துக்குச் சொல்லிக் கொடுத்தார்கள்!

இந்தியாவின் ஹைதராபாத்தில் National Institute of Mental Health [NIMH] நடத்திய விளையாட்டு விழாவில் நடந்த உண்மைச் சம்பவம் இது.

நன்றி -ராஜ்ஸ்ரீ - ஏப்ரல் 20, 2008

கதையைப் படித்ததிலிருந்த நான் என்னிடம் எதையோ தேட ஆரம்பித்திருக்கிறேன்!

இதை நீங்கள் வது நபராக வாசிக்கிறீர்கள்